و خواهرم، پدرم، مادرم

و خواهرم، پدرم، مادرم .....

خلاصه اینکه سرم رفت و پیکرم جا ماند

به عکس، پیکرِ من محو شد، سرم جا ماند

گریست خواهرم من روی دست هام ، تمام -

شد و به دست موهای خواهرمجا ماند

:برادرِ تو منم چون تو خواهرم هستی!

و داد زد خواهر: هی! برادرم جا ماند

:برادرم؟ تو برادر نداشتی اصلا!

فقط برای تو یک مشت دفترم جا ماند

زِ بس که مادرم اندوه داشت، من رفتم

ولی برای تو اندوهِ مادرم جا ماند

پدر چهار برابر زیادتر غم داشت

زِ ما و گفت: در این خانه دخترم جا ماند

خلاصه این که من و غربتم سفر کردیم

و خواهرم، پدرم، مادرم، سرم جا ماند.

از کتاب الواح صلح از محمد سعید میرزایی/نشر همسایه